Jednym z podstawowych praw konsumenta jest prawo do informacji.

Uzyskanie prawdziwych i dokładnych informacji pozwala bowiem konsumentowi podjąć racjonalną decyzję, czy dokonać zakupu określonej usługi lub produktu oraz jak wykonywać swoje prawa i obowiązki z umowy.

Zatem taka informacja powinna być dostępna dla konsumenta – a nie np. ukryta małym nieczytelnym druczkiem pod krzykliwymi zapewnieniami, które odnoszą się jedynie do określonych sytuacji. Ta dostępność polega też na wprowadzaniu wymogów, by pewne informacje były przekazywane konsumentowi na piśmie, tak by konsument mógł  – na spokojnie – się z nimi zapoznać oraz je przechowywać.

Wobec dużej ilości informacji, rosnącej popularności i roli zapisów cyfrowych, dopuszcza się też często przekazywanie informacji na „trwałym nośniku”. Przy czym trwały nośnik  definiowany jest jako  materiał lub narzędzie umożliwiające konsumentowi przechowywanie informacji kierowanych osobiście do niego, w sposób umożliwiający dostęp do informacji w przyszłości przez czas odpowiedni do celów, jakim te informacje służą, i które pozwalają na odtworzenie przechowywanych informacji w niezmienionej postaci.

Dla przykładu, gdy konsument dokonuje zakupu na prezentacji (np. wiosenny zakup sokowirówki), to sprzedający powinien przekazać konsumentowi dokument umowy lub potwierdzenie jej zawarcia na papierze lub – za zgodą kupującego – na innym trwałym nośniku.

Właśnie tym zagadnieniom,  prawa do informacji oraz formom jej przekazania poświecimy kolejne wpisy na naszym blogu.

Już w kolejnym wpisie postaramy się rozszyfrować definicję trwałego nośnikaJ Zapraszamy!